Co ?
W bezpośrednim tłumaczeniu to po prostu GORĄCE WYBRZEŻE. Taką nazwę nosi turystyczny region w południowej Hiszpanii nad Morzem Śródziemnym, charakteryzujący się łagodnym i ciepłym klimatem i który co roku odwiedzają rzesze turystów. Na wybrzeżu tym znajduje się 18 portów żeglarskich, 26 klubów wodnych , 20 szkółek żeglarskich, 2 ośrodki motorowodne i nart wodnych, 2 kajakarskie i 15 ośrodków nurkowania.
Gdzie ?
250 km pięknych, piaszczystych plaż, malowniczych zatoczek i urwistych klifów stromo opadających do Morza Śródziemnego wchodzi w skład wybrzeża hiszpańskiego Regionu Murcia. Rozciągający się obszar od rybackiego miasteczka Aguilas na południu aż po letnisko El Mojon w San Pedro del Pinatar na północy przyciąga tłumy miłośników plażowania i morskich kąpieli, żeglarzy, motorowodniaków, wędkarzy i nurków.
Jak ?
Do całorocznego wypoczynku zachęca przede wszystkim klimat charakteryzujący się ciepłymi i bezdeszczowymi latami oraz łagodnymi zimami. Średnia roczna temperatura powietrza waha się pomiędzy 18 a 20 stopni Celsjusza, ale należy pamiętać, że to właśnie tutaj zanotowano kilka ekstremalnie wysokich temperatur, przekraczających 45 stopni, w okresie letnim. W ciągu wielu zimowych dni temperatury w południe dochodzą do 20 stopni, ale zdarzają się tu również raz na kilkadziesiąt lat krótkotrwałe opady śniegu. Wiosną i jesienią padają życiodajne deszcze, zaledwie około 300 mm rocznie, ale to i tak powoduje, że cały region pięknie się zazielenia. Poza tym cały czas świeci słońce na błękitnym niebie, ponad 3000 godzin rocznie.
Dlaczego ?
DWA MORZA
W północnej części regionu Costa Calida znajduje się niewielkie i stosunkowo płytkie Morze Mniejsze (Mar Menor) prawie całkowicie oddzielone od Morza Śródziemnego mierzeją zwaną Rękaw (La Manga). Na tym niesamowitym obszarze łączą się więc w sposób naturalny dwa, całkowicie odmienne akweny wodne.
MAR MENOR
Morze Mniejsze, oddzielone piaszczystą mierzeją od Morza Śródziemnego, jest największym przybrzeżnym zbiornikiem wodnym Hiszpanii. Jego powierzchnia wynosi 135 km kwadratowych, a maksymalna głębokość nie przekracza 7 m. Na obszarze tego zbiornika znajduje się kilka niewielkich wysepek pochodzenia wulkanicznego. Wody tej laguny są znacznie cieplejsze i bardziej zasolone od wód otwartego morza, a sama mierzeja chroni je przed wysokimi falami sztormowymi. Jest to wymarzone miejsce do wypoczynku z małymi dziećmi oraz do uprawiania sportów wodnych. Ze względu na specyfikę tego akwenu jest on objęty w dużej mierze ochroną przyrody jako siedlisko wielu gatunków roślin i zwierząt oraz tereny lęgowe ptactwa wodnego. Do niedawna można było spotkać pływające licznie w wodach tego morza koniki morskie, ale prowadzone są działania mające na celu odbudowanie ich populacji.
MUJOL
Jest to średniej wielkości ryba roślinożerna z rodziny mugolowatych powszechnie występująca na pograniczu obu mórz – Śródziemnomorskiego i Mniejszego. Cieszy się wielką popularnością w lokalnej kuchni dzięki wybitnym walorom smakowym mięsa i ikry. Ze złowionych ryb wydobywa się torby z ikrą, które się soli i następnie suszy na słońcu i wietrze. Przysmak ten krojony jest w cieniutkie plasterki i serwowany z suszonymi migdałami.
CALDERO DE MAR MENOR
Jedno z bardziej popularnych dań regionu przygotowywane przez rybaków bezpośrednio na plaży w jednym garnku zawieszonym na trójnogu nad rozpalonym ogniskiem. Podstawę tej potrawy stanowi ryż gotowany wraz z rybami i owocami morza, które ze względu na mały rozmiar lub niewielką wartość rynkową nie nadawały się na sprzedaż.
LA MANGA
Tak nazywana jest piaszczysta mierzeja powstała w kenozoiku w wyniku akumulacji osadów morskich na podłożu wulkanicznym dna morskiego pomiędzy Cabo de Palos i San Pedro del Pinatar. Całkowita długość mierzeii wynosi 21 km, a jej szerokość waha się od 100 do 1200 m. Mierzeję przecina kilka kanałów, które umożliwiają wymianę wód pomiędzy dwoma akwenami morskimi oraz przepływ jednostek pływających. W okolicach Encanizada wykorzystano to do połowu ryb tradycyjną metodą w postaci rozstawionych pułapek. Aż do XVI wieku teren ten porastał śródziemnomorski las piniowy ze słono lubną roślinnością, ale na rozkaz króla Filipa II został on wycięty, aby uniemożliwić ukrywanie się piratom tłumnie najeżdzającym to wybrzeże. Do dzisiejszych czasów ocalały resztki naturalnej roślinności wydmowej w Parku Narodowym Solnisk i Wydm (Parque Regional de Salinas y Arenales de San Pedro del Pinatar). W drugiej połowie XX wieku mierzeja została prawie całkowicie zabudowana hotelami i apartamentowcami dla turystów, a środkiem jej biegnie droga szybkiego ruchu. Liczba ludności w ostatnich dekadach znacznie wzrosła, ale kulminacja następuje latem, kiedy ponad 200 000 turystów zamieszkuje ten niewielki skrawek ziemi.
SOLNISKA
Silnie zasolone wody zamkniętego Morza Mniejszego już od czasów Imperium Rzymskiego wykorzystywano do pozyskania soli. W licznych zbiornikach sedymentacyjnych, połączonych kanałami, podczas upalnego lata jest odparowywana woda morska, a na ich dnie osadza się sól zwana Białym Złotem. Wraz ze zmianą zasolenia wody, jej kolor przechodzi od turkusu aż do intensywnego różu, co stanowi niesamowity widok. Spotkać tu można brodzące w wodzie liczne stada różowych flamingów pożywiających się całym dniami wodnym żyjątkami. Teren solnisk otoczony jest ścieżką rowerową oraz spacerową, a na ich południowym skraju znajdują się zbiorniki do kąpieli błotnych.
KĄPIELE BŁOTNE
Na dnie solniskowych zbiorników sedymentacyjnych odkłada się czarny osad bogaty w minerały. Na podstawie badań prowadzonych przez Uniwersytet w Murcia w latach 90–tych stwierdzono, że wysoka zawartość jonów wapnia, sodu, siarki, fluoru, magnezu i potasu w tych osadach ma właściwości lecznicze i dlatego jest chętnie stosowany w leczeniu wielu schorzeń. Osad ten, nakładany na skórę w postaci błota, używany jest powszechnie przez kuracjuszy, a następnie spłukiwany w trakcie kąpieli morskiej. W bezpośrednim sąsiedztwie kąpielisk błotnych znajdują się hotele uzdrowiskowe i ośrodki spa.
PARK REGIONALNY SOLNISK I WYDM SAN PEDRO DEL PINATAR
Obszar o powierzchni 850 ha obejmujący swym zasięgiem solniska oraz otaczające je wydmy nadmorskie został objęty ochroną przyrody w 1985 roku. Obecnie ten malowniczo położony park wchodzi w skład europejskiego systemu ochrony przyrody (RAMSAR, ZEPA, ZEPIM, Natura2000). Na odwiedzających czekają tu punkt informacyjny z niewielką wystawą, ścieżki przyrodnicze, punkty obserwacyjne ptactwa wodnego oraz piękne, piaszczyste plaże.
CABO DE PALOS
Jest to cypel znajdujący się w strategicznym miejscu na wybrzeżu Morza Śródziemnego u nasady mierzei La Manga, w miejscu, gdzie się kończy Sierra Minera y Calblanque. W regionie tym znajduje się wiele skał i wysepek pochodzenia wulkanicznego, które stanowią niebezpieczeństwo dla przepływajacych statków. Nurkowie chętnie zagłębiają się w pobliskie akweny odwiedzając liczne wraki statków oraz podziwiając podmorską przyrodę – jest to jedno z najlepszych miejsc w Europie do nurkowania. Już od XVI wieku na cyplu znajdowała się wieża obserwacyjna, którą w połowie XIX wieku przebudowano na latarnię morską. W sierpniu 1906 roku zatonął na tych wodach transatlantyk włoski wiozący emigrantów do Ameryki powodując śmierć setek osób.
PARK PRZYRODNICZY CALBLANQUE
Obszar ochrony przyrody ciągnący się wzdłuż wybrzeża pomiędzy Kartageną i Cabo de Palos utworzony został w celu ochrony różnorodności biologicznej tego regionu oraz występujących tu licznie endemitów. Na tym terenie poza majestatycznie wznoszącymi się górami Sierra Minera, których zbocza ostro spadają do Morza Śródziemnego, znajdują się liczne dzikie plaże, wydmy, słone jeziorka, solniska i malownicze zatoczki.
SIERRA MINERA
Pasmo górskie ciągnące się na długości 26 km pomiędzy Kartageną a Cabo de Palos i osiągające maksymalne wysokości 430 m n.p.m., nazwę swoją zawdzięcza licznym kopalniom mającym swój początek w starożytności. Już Cartageńczycy, Fenicjanie i Rzymianie rozpoczęli tu eksploatację srebra i ołowiu, co znacznie przyczyniło się do rozwoju pobliskiego portu w Kartagenie. Ze względu na niską opłacalność, zaprzestano jednak eksploatacji złóż i wraz z rozwojem nowych technologi w XX wieku przystąpiono ponownie do intensywnego wydobycia pirytu, magnetytu i rud ołowiu. Przyczyniło się to do całkowitej degradacji ekologicznej olbrzymiego obszaru i w 1990 zaprzestano wydobycia rozpoczynając powolny proces rekultywacji.
BATERIA DE LAS CENIZAS
Jedna z fortyfikacji, tworząca sieć obronną Kartageny, zbudowana została w latach 30–tych ubiegłego wieku na nadmorskim wzniesieniu na terenie Calblanque. Prowadzi do niej szlak turystyczny, a ze szczytu można podziwiać piękne widoki na okolicę.
KOPALNIA LA UNION
W miasteczku La Union znajduje się udostępniona zwiedzającym jedna z kopalń podziemnych. Dobrze zachowane i zabezpieczone urządzenia i maszyny używane do pracy doskonale obrazują pracę ówczesnych górników. We wnętrzu kopalni, w dużej grocie na najniższym poziomie, przygotowana jest scena na której każdego lata odbywa się Festiwal Flamenko. Sama muzyka i taniec flamenko zawitał w te regiony wraz z przybywającymi z Andaluzji górnikami i ich rodzinami, którzy do dziś mieszkają w okolicznych miasteczkach.
PORTMAN
To niewielkie miasteczko pogórnicze, niegdyś osada rybacka znajdująca się nad wodami zatoki o tej samej nazwie. Obecnie miejscowość jest znacznie oddalona od morza, gdyż zatoka została zasypana odpadami pokopalnianymi. Jest to jeden z obszarów klęski ekologicznej spowodowanej intensywnym górnictwem odkrywkowym. W okolicy można obejrzeć liczne szyby kopalniane oraz olbrzymie otwory w rozkopanych górach.
KARTAGENA
Miasto portowe położone nad zatoką Morza Śródziemnego założone zostało już w starożytności około 200 roku p.n.e. Fundatorami miasta byli cartageńczycy, ale do jego wzrostu i rozwoju przyczynili się przede wszystkim rzymianie, zakładając tu stolicę prowincji i zwiększając znaczenie gospodarcze portu. Z tych czasów zachowało się wiele budowli, które stopniowo są odkrywane, zabezpieczane i udostępniane zwiedzającym. Do najsłynniejszych na pewno należy amfiteatr (Teatro Romano), dzielnica rzymska (Foro Romano), mury obronne (Muralla Punica). W epoce współczesnej wykorzystano otaczające port wzgórza do wybudowania całej sieci twierdz i schronów o charakterze militarnym, a niektóre z nich są udostępnione zwiedzającym (Castillo de la Concepcion). Po mieście poprowadzono wiele ciekawych szlaków turystycznych ukazujących bogactwo tego portu w różnych epokach historycznych (szlak barokowy, modernistyczny i eklektyczny). Obecnie Kartagena to duży port morski, ważny ośrodek gospodarczy, kulturalny, administracyjny i naukowy regionu.
CAMPO DE KARTAGENA
Tak zwana jest nadmorska, żyzna, rolnicza równina rozciągająca się wokół miasta. Jest to obszar o intensywnej uprawy warzyw i cytrusów. Typowym elementem tutejszego krajobrazu są wiatraki będące zabytkiem kultury. Służyły one już od czasów starożytnych do przelewania wody pomiędzy kanałami nawadniającymi pola uprawne.
CABEZO GORDO
W samym centrum równiny wznosi się na wysokość ponad 300 m n.p.m. góra. Jest ona objęta ochroną, gdyż porasta wiele okazów flory afrykańskiej, a w tutejszych jaskiniach odkryto szczątki Neandertalczyka (Sima de las Palomas). Tutaj tez był i jest wydobywany marmur z którego zbudowanych jest wiele budowli w pobliskiej Kartagenie.
SIERRA DE LA MUELA
Rozciągające się na południe od Kartageny nadmorskie pasmo górskie wyrasta z Morza Śródziemnego na ponad 600 m wysokości. Ten wielki obszar, objęty dotychczas tylko międzynarodową ochroną przyrody, ze względu na dużą różnorodność gatunkową oraz występowanie wielu endemitów, jest w trakcie procesu legislacyjnego mającego na celu utworzenie tu parku narodowego.
CABO TIÑOSO
Na dnie morza w okolicy tego cypla znajduje się podwodny rezerwat przyrody utworzony w celu ochrony olbrzymiego bogactwa i różnorodności biologicznej tego akwenu. Podobnie jak w sąsiedztwie Cabo de Palos jest to jeden z najważniejszych ośrodków nurkowania na wybrzeżu Hiszpanii.
BATERIA DE CASTILLITOS
Kompleks fortyfikacji wojskowych został wzniesiony na cyplu Cabo Tiñoso około roku 1930. Obiekt odegrał ważną rolę podczas hiszpańskiej wojny domowej. Od 1997 roku został opuszczony przez wojsko i stał się skarbem kultury udostępnionym zwiedzającym. Budowla przypominająca wyglądem średniowieczny zamek wznosi się na wysokości 250 m nad samym morzem.
MAZARRON
Urocza osada rybacka dzięki pięknym, piaszczystym plażom położonym nad zatoką o tej samej nazwie, każdego lata jest oblegana przez ponad sto tysięcy turystów. W okolicy znalezione zostały ślady osadnictwa z epoki paleolitu (Cabezo de Plomo) oraz liczne wraki statków od starożytnych (Barco Fenicio) po całkiem współczesne, co świadczy o długiej i ciekawej historii tego regionu. Choć w historii górnictwo ołowiu, żelaza, cynku i srebra odegrało ważną rolę dla rozwoju miasteczka, obecnie podstawę gospodarki stanowi rolnictwo, rybołówstwo no i oczywiście turystyka. Miłośników przyrody skusić może rejs statkiem na spotkanie licznie występującym tu delfinom i żółwiom morskim.
BOLNUEVO
Miejscowość turystyczna koło Mazarron znana jest przede wszystkim z niesamowitych formacji skalnych wyrzeźbionych przez wiatr w skałach osadowych pobliskich wzniesień. Cały kompleks zwany jest Gredas.
AGUILAS
Nad Zatoką Mazarron, na południowym krańcu Gorącego Wybrzeża, malowniczo wśród nadmorskich wzniesień ulokowało się miasteczko Aguilas, nad którym góruje zamek Św. Jana z XVI wieku. Historia miasta sięga prehistorii, z czasów starożytnych zachowały się Termy Rzymskie, natomiast z bardziej współczesnych czasów linia kolejowa i przystań dostosowana do terenu (Embarcadero del Hornillo). Znajduje się tu najpiękniejsza zatoczka świata, wchodząca w skład obszaru chronionego krajobrazu Cuatro Calas, łatwo dostępna dla zmotoryzowanych turystów.
KARNAWAŁ
Aguilas słynie przede wszystkim ze wspaniałych pochodów karnawałowych dorównujących tym z Wysp Kanaryjskich. Jest to jedna z najbardziej widowiskowych imprez w Hiszpanii, na którą przybywają niezliczone rzesze turystów. Różnego rodzaje spektakle, konkursy, pochody, tańce i śpiewy rozlegają się w dzień i w nocy w całym mieście.
CZERWONA KREWETKA
To właśnie na cześć czerwonych krewetek, odławianych w okolicznych wodach, organizowane są w Aguilas święta gastronomiczne. Świeżo złowione, ostrożnie przetransportowane na ląd, trafiają do kuchni, gdzie są grilowane i posypywane gruboziarnistą solą. Popijane lampką chłodnego białego wina stanowią niezawodnie rarytas lokalnej gastronomi.
